Ben de Kalan Bir ’SEN’

Gözyaşım da yüzdürdüğüm yüzlerce kayığa yükledim
Ben de kalan sen’leri

bitmedin,tükenmedin bir anda girdiğin yüreğimde
Hangi ara bu kadar kök saldın içime
Hangi ara kervanlara sığmayacak kadar çoğaldı sevda
Her zerrenden yeniden doğdu yüreğim
On beş yıldır temizleyemediğim köklerinle
Üç yılda yüreğimi sarmayı nasıl başardın.

Daha dün erimez yamaçlarımda yeni filizlenen körpe bir kardelendin
Şimdi yaktıkça küllerinden yeşeren,Kırdıkça dallarını, büyüyüp güçlenen
Yüceldikçe yücelen asırlık çınar gibisin

Sana dönmemek için
Ne gemiler yaktım limandan çıkmadan
Ne köprüler yıktım daha adım atmadan
Yalan gelir sana,
şimdi desem ki pişmanım
Tükenmedi,
tükenmiyor sana olan özlemim

Çok görmezdi dostlarım halimi bilseler
Dokundukça yakıyor,dağlıyor sensiz nağmeler
Çıkmıyor aklımdan, parmağınla verdiğin buseler
Silinmedi, silinmiyor sana kurduğum cümleler

Adını fısıldayan dalgaların erittiği
Sesinle çınlayan rüzgarın titrettiği
Kimsesizim terk edilmiş virane gibi
Bir kıyıda günü bekliyorum, ömrümün bittiği

Özgür olmak için mavi dedim adıma
Bile bile düştüm aşkın dipsiz tuzağına
Gülmeyi de özledim sana, çaresizliği de nazına
Bir el atıp kaldıran yok, ardında bıraktığın enkazına


10/01/2010 Erzincan


Adem Yıldırım