İlk değil bu yollara çıkışım.
Mecnun hala çöllerde,
Ferhat bilmem hangi dağın eteğinde.
Ben yine yollarda, yine perişan

Yollar, ah bu yollar!
Kimse sevmez belki ayrılık koktuğu için
Ama anlamazlar ki onlardır kavuşturan
Onca dağları, düvelleri birbirine bağladı da
Bir kendi kavuşup, sonsuza uzanamadı
Ne zaman bir başkasına bağlansa
Aralarına hep çizgiler girdi
Kâh uzunca, kâh kesik kesik
Öyle belirsiz aşklar yaşadı ki benim gibi,
Ve her zaman karşısına çıkan
İlk sapakta ya da bir kavşakta ayrıldı.
Bu yüzden belki de,
Gördüğüm bütün yön levhalarında
İçim burkulur
Yine ve yeniden ayrılık kokarlar zira…

Ne ocaklar söndürdü belki
Ama yine de umutlar yeşertti kara bağrında
Bu yüzden sırdaşım oldular belki de
Çünkü yollar kimseyi yalnız ve yüzüstü bırakmaz
Kaç bahara eriştik,
Kaç günü karşıladık beraber bilmiyorum
Kaç sevda defnettik,
Kilometre taşları diktik başlarına
Ne belalar defettik,
Keskin ve kaygan bükümlerinde

Gün oldu isyan etti, karşıma dikildi
Ama ardından bir dansöz gibi,
Kıvrıla kıvrıla gönlümü almayı da bildi.
Bazen yordu, kavurdu, kuruttu dudaklarımı
Yine de ya deniz kıyısı,
Ya bir ulu çınar gölgesinde dinlendirdi.
Ya da bir dere kenarında,
Susuzluğumu dindirdi…

Herkes ihanet eder de gideceği yere varınca
Bir yollar satmaz adamı yarı yolda
En sadık yoldaştır yollar.
Herkesten bir sır saklar kalbinde
Bu yüzden belki de katran renginde


16/02/2012 Erzincan

Adem Yıldırım