Köyüm beni terketti.
Özlemim çok.
Her yaz, her temmuz
köyümden görünen
Yama’nın aklığı, karı
yok oldu, yok.
Kirlendi.

Yok oldu,
bin bir hayallerimizle
yıldızlar altındaki uçuşlarımız,
gökyüzü,heyecan
dama serilen yatak
ve uykularımız.
Bir ütopyaydı,
al karısı,
yıldızlarla birlikte kayan.

Dili yok,seslenemez
ben yok oldum
neslim tükendi
diyemez,
Uludere balıkları.
Tükeniştir,
tüm ölümler, ayrılıklar
gelmemek üzere
çekip gider.
Kaybolmuştur zenginlikler,
ömrümüzden
çalıp gider.

Sürülerimizin sesiydi,
rüyalarımızı bölen
sabahın zili.
Tan ağarırken,
Karakaya’dan açılırdı
kekliğin dili.
Anlayamaz yitik şehirlerin
kirli sularında yunan
mahkum yaşamlar,
balı, dutu,pekmezi
gosguçu eşkını.

Eğer arıyorsak
kopmuş yaşamda
elmadaki diş izlerini.
Arzuluyorsak geçmişi
bulamayız,
binbir gece masallarındaki
devin sakladığı hazineyi.
Hüzünlü bir dönüştür
geçmişe bakış.
Bulamayız
o yitik ülkeyi.

Şimdi bu
Köslü nün kekliği, kurdu, kuşunun
Uludere nin
ölü,
balığı, suyılanı, kurbağasının
Yama da
yok olan temmuz karının
nergizin, nevruzun
bizimle hesaplaşmasıdır.
Son bakışlardır bunlar
O yitik yaşama.

Terkedildim
Yönümü kaybettim.
Yanlız yaşamlara bakan
gün ışığı da beni bıraktı.
Anlatamam hüzünlerdeyim.
Sevgilim beni terketti.
Tutkular, sevgiler, hatıralar
aşklarda fosilleşti.
Kısaldım.

21.11.08
Toraman