Bak dedi,
Baktım…
Gör dedi,
Gördüm.
Sordu..
Ne gördün? dedi,
Sustum,
Demedim,
Diyemedim.
Korktum,
Korktuğumu da söyleyemedim.
Anladı…
“Neden korktun” dedi
“DENİZ “ gördüm, dedim.
“Denizden mi korktun” dedi,
“Ben yüzme bilmem ki ” dedim.
Oysaki ben;
Ben denizi nasılda severim.
“İyi ya korkma bırak kendini “
“Hatta nefes bile alma” YAŞA dedi,
Neyi dedim?
“Gördüğünü” dedi..
“İyide gördüğüm korku ama” dedim, sonunda.
“Hani denizi çok severdin?
Deniz; hem korku hem alabildiğince mutluluktur”
“Görmen için yaşaman gerek” dedi.
Yaşadım-gördüm..
Yaşadım mı-/gördüm- mü/öldüm mü?
Bilemedim.
Gördüklerim bende,
Görmediklerim onda kaldı.
Yaşam zaten ölümün,
Değişen bir başka adıydı…

Ferah Yılmaz- Dağarcık/İzmit - 09.06.2007 /13:10


Bu şiirin hikayesi:

İzmit - İstanbul hattı