"Biliyor musun seni en çok akşamları özlüyorum. Karanlık odamın ışıklarında senin gözlerin olmalıydı. Akşam iş dönüşü demir kapıda sen karşılamalıydın beni, dört duvar yalnızlığı değil ! Yorulmuş bedenim senin gülüşünle dinlenmeliydi. Huzur kokan ellerinden içmeliydim bir yudum suyu, senin gözlerinde bilmeliydim gül kokulu mutluluğu…Ama işte yine sensizlik var perdelerimde…Uykularım darmadağın..Göz çukurlarım hep ıslak…Yollarım ise hep sana ırak…

Şimdi, gözyaşımla ıslanmış cümlelerimi şakağından vurup sensiz bir gecenin koynunda seni “ sensiz “ yaşamaya gidiyorum. Her zaman ki gibi ellerimi uzatacağım sana ama her zamanki gibi ellerim hep boşlukta kalacak… Ve sabah uyandığımda sensizliğini giyineceğim üzerine. Seni gelecekmiş gibi aynalara bakacağım..Bir an evvel sana kavuşmak için nefes nefese koşuşturacağım şehrimin sokaklarını..Ama sokağımı dönüp kalabalıklara karıştığımda “ yine “ yokluğun karşılayacak beni..Hep aynı kaldırımda..Hep aynı sokak başında….Yine sen gelmemiş olacaksın….Boynumu “ yalnızlığına “ büküp yüreğimi kanatana kadar susacağım..Senin sustuğun gibi….


Sen benim, koynunda can verecek hasretim, Sen benim, sonu ölüm ile bitecek müebbettimsin"