Üşüyorum…
Üşüyorum çünkü:
Benim içinde yaşadığım dünyada sensizlik var,
Kuru ayaz gibi nefesimi kesiyor.
Kar desen,
Hiç bir tanen düşmüyor ki benim dünyama, havam ılısın…
Sen güneyden rüzgar olup,
Sıcak hava getirmiyorsun ki buralara…
Sürekli Sibirya soğukları gibi donduruyorsun.
Kışların soğuktan da soğuk,
Karasal iklimden de beter…
Senin kışlarına ne odun ne de kömür yeter…
Kışların soğuk, ayaz; yazlarınsa kurak ve kavurucu geçer…
Yazları kuraklık olur,
Garanti ne yağmur olursun bana,
Ne de çise halinde düşersin topraklarıma…
Yakıp kavurursun sen böyle, yakıcı güneşinle…
Dallarıma ne bir çiçek açtırırsın,
Ne de güneşli bir havada yağmur olup, gökkuşağını çıkartırsın…
Ormanlarımda zamansız yangınlar çıkartırsın sen anca…
Anca yakmaya ya da dondurmaya yararsın sen zati…
Baharlarını ise hiç sorma.
Ne ilkbahar var senden ne de sonbahar…
Sanarsın sanki orta kuşak ülkesi değilim.
İşte küresel ısınma gibi çöktün dünyama.
Bir hava dengesizliği yaşattın.
Kutuplardaki buzlarımı erittin,
Gözümden yağmur olup, döküldüler mevsimi olmasa da.
Yeşil alan falan bırakmıyorsun sen buralarda…
Yaşanacak alanlarım gittikçe daralıyor,
Yaşam tarzım değişiyor,
Gündüzler gecelere, gecelerse gündüzlere benziyor.
Nasıl bir hava olayısın ki sen çilen bitmiyor.
Kış dediğin üç ay, yaz dediğin üç ay…
Hani nerede ilk ve sonbahar?
Ekvatorda yaşamıyorum ki ben baharsız kalayım.
Sen adaletsiz bir sevgilisin işte böyle.
Ne sevmeyi biliyorsun,
Ne de sevilmeyi hak ediyorsun.
Rüzgar dediğin bir soğuk eser bir sıcak bir de ılık.
Yani bir kere de ılık essen olmaz mıydı?
Tutturmuşsun sen Sibirya soğukları, balkan soğukları,
Çöl iklimi, yakıcı esintiler,
Esip duruyorsun…