Gün doğanda ayrıldım limanından gönul,
güneşe verdim sırtımı gidiyorum işte öyle
Boynum bükülmüş ,ayaklarım ıslak,
sevdam misafirdi yine içimde, gönül
heyecanlanlarım öyle sakin öyle masumduki
haykırmaya ,haykırmaya gücü yetmiyordu sevdamın dili
Heybetiyle gelen bir ruzgar vurdu benzime
yalın ama yavaşca ,korkularımı gömdum açığına yürek denizimin
hasretleri taşıyorum , özlemleri taşıyorum
sanma adı yalnızlıkdan öteye gitmeyen korkulara alışıyorum ,
ben sevdama koşuyorum umarsızca uçarcasına;
bir yaprak düşüyor önume kurumuş bir çare
sanki ömrunden bir gün daha gidiyor der gibiydi savruluyor ,
önumde de olsa yaklaşmıyor kaçıyordu benden ,
gidiyordu gönul gidiyordu ömürden gidiyordu işte
yalnızlıklar benle kalmış sevdalarım tutunamıyor
ruzgarım yetmiyordu özlediğim gülümsemelere
aradığım hayat dolu bakışlara yetmiyordu gönül yetmiyordu ,
gönül sen olmasan düşermi yüreğe ateş
sen olmasan hızlanırmı heyecenla dolu kalbimdeki atışlar
sen olmasan geçmek bilmez saatler söyle karşılanırmı
hiç koca gecelerde ha gönül ,hayır gönül
adına aşk desem olmuyor özlem desem olmuyor
sevda desem olmuyor ,dur buldum gönül adı ,
adı yine yalnızlık ve yine bendi gönül ben…
ben hırçın ruzgarlara kor olmuş
koca sevdalara uzaklardayım gönül ben öyle işde ben yalnızım gönül…