güneş ışıklı saçaklarını topluyor...
tanganika’da akşamı izliyorum,
uganda’ya doğru uzanmış hüzün bulutlarını...
bir masai şarkısı,
üstü kapalı imalar ile süslü...
lao-tzu masada...
pembeleşen gökyüzüne bakıp
kadehsel çoğalmaların duygusal eksilmelerini yaşıyoruz
savaşlar adına her duble cümlede...

içim titriyor
akşam koynuma her girdiğinde...
hiç kimseyi göremeden
ve sevdiğim hiçbir değeri tam olarak
kavrayamadan ölmeyi getiriyor aklıma...
her kaygı bir insan taşıyor aslında...
belki her kaygının bir insanı var...
belki de her insanın binlerce kaygısı...
bunu bilişimden midir bilinmez;
yüküm diğerlerininkinden ağır...
belki bunun için çok öfkeliyim...
bu öfke sahiplenince beni,
iy ki küskülüyor bilincim
içimdeki tankın paletlerini...

telaşımı susturduğum bir avuç deniz suyu...
tuzlu ve serin...
ne kadar da benziyor sana...
tuzlu ve serin...
akıl hırsızı dakikaların güncesi;
aşk kokan epilepsi boynun...
boynunda yer arıyorum dudaklarıma...
insanlığımı yitirmeyeyim diye savaşların ortasında
küfre uzanmasın diye umut,
pedrograd olmuş gidiyorum çar boynunda...
tüm bu karmaşa içinde
gerçek,
gereksizlikten uzak,
henüz resmedilmemiş
lekeli ve siyah bir meleksin sanki...
güzelliği kristal keskinliğinde...
kan ve menfaat kokan beyaza inat,
lekeli ve siyah bir meleksin sanki...
ve alımlı...
görseydi kıskanırdı seni,
troçki’nin kadınları..

metal ve tüy çubuklarla yamultulan hassasiyetim,
engel oldu hayvansı yönüme...
insan olabilmek adına,
acıdan bilincimi kaybetmeye başladım...
manila’da tecavüze uğrayan filipinolu kadınların yerinde
annemin de olabileceğini düşünmek,
kamboçya’da kadın tacirlerinin incittiği
minicik bir ruh olabileceğimi düşünmek yaraladı beni...
savaşlarda yokolduğumu bilmek...

güneş topluyor saçaklarını günden...
yine akşam oldu...
ben yine kendimi bir meş’ale gibi yakacağım...
nepal’in kumarisi...
gel içimde beni sarıp sarmala...
lekeli ve siyah bir meleksin sanki...
sanki dur desen tüm savaşlar durur...
beyaza inat,
bir masai şarkısı gibi...

şubat 2010- eKmek aRası şaraPneL- iLKer...