Bir ağaç diktim.
Gölgesinde,
Sen izin verdikçe
Gizleneceğim.

Bir şiir yazmıştım tüm nefretimle
Affedemiyordum seni.
Biri bana dedi
‘Hak etmiyor’
Hak etmiyor işte.
Düşün…
Yeniden doğur
Öldürdüğün sevgini..

‘nefretim toprağın derinine inmiş
ruhu ruhumdan şikayetçiymiş.’

Sana yazmıştım bu dizeleri
Kimse duymamıştı
Kimse bilmemişti
İçimde ölen seni..

Bu gün ölüm günün.
Seni toprağa verirken
Sana acımasızca bakan gözlerim
Bu gün,
Seni görecekmiş gibi bakıyor..
Utançla..

Geldim ellerimi sürdüm sana..
Geldim gözlerimi bıraktım sana..
Geldim sarıldım toprağına
Yüreğim.....
Allah’ım,
Ben daha önce nerdeydim.....

Gidiyorum dememiştin baba
Seni seviyorum dememiştin son kez
Hazırlamamıştın
Beni bu dünyaya..

Anladım ki ben sana güvenmişim
Seni yanımda olacaksın bilmişim
Sen gidince
Ben senden değil de
Kendimden nefret etmişim
Sen,
Hak etmemişsin..

Anla beni ne olur,
Sen gidince
Ben yalnız kaldım benimle
Güvenemedim kimselere.
Benim bütün derdim kendimle
Güvenebilecek miyim bakalım
Bundan sonra
Benden başka birine..

Anla beni ne olur,
Ben birinden nefret etmeliydim
Hep sevenken
Sevilmeyenken
Ben birine
İhanet etmeliydim.
Öldün gittin
Kolaydı senden nefret etmek
Bile bile ben seni seçtim
Ruhunu öldüren bendim.

Anla beni ne olur,
Ölmeden önce beni severken
Senden sonra görmedim
Sevgisini,
Beni sahiplenen..

Çok üzgünüm ben baba...
Sen yokken
Ben hep
Boynum bükük,
Çaresizdim..

Bu gün yanına geldim baba,
Elimi sürdüm toprağına.
Hissettin mi?
Gözyaşları mı akıttım mezar çiçeklerine
Gördün mü?
Fatiha okudum ruhuna
Beni duydun mu?

Ne olur duy sesimi baba,
Bir ağaç diktim mezarının yanı başına
Göz yaşlarım yetmeyecek biliyorum
Ama büyüyecek o ağaç.
Dallarını uzattıkça
Gölgesi sana ulaştıkça
Beni de al yanına…

Yalvarıyorum sana baba
Ne olur
Duy sesimi
duyur sesini bana..
Kimseler duymasın
Kimseler affetmesin beni
Hak etmedim biliyorum ama,
Rüzgar ol sallandır ağacın yapraklarını
Fısılda kulağıma
Sen,
Beni affettin mi?