güneşin acımasızlığına mı kıpırdanıyordu
susuz kalmış çatlayan dudakları..


kıvrılmış iki büklüm
kaldırımın ayak basmayan gölgesine
bir gölge arıyor oysa yarı kapalı gözleriyle
baktığında kömür karası gözleri
kapandığında
bir avuç toprak
yanıbaşında..


korkuyor..
tir tir titriyor,sarsılıyor minik bedeni
kıpırdanan çatlak dudakları
ölümün şarkısını söylüyor şuursuzca
duyan var mı?


kendi dinliyor..


güneşin günü terkediş saatlerine kadar dayandı
yarı çıplaklığı
sokak çocuğu kirliliğindeydi
sokak çocuğunun bedeninde aydınlandı ay
kısıldı ölümün sesi
susuzluğa aralandı dudakları
göründü bembeyaz dişleri
gördü ay
en son
ne zaman
neyi dişledi..


acıktı küçüklüğü ölümün koynunda
bir yakarış fısıldadı ölüm kokan nefesi
anne..
baba..
çok acıktım ben
son defa olsun doyurun beni.


ay sofra donattı çocuğun rüyasına
küçük küçük lokmalar hazırladı küçük çocuğa yıldızlar
göremediği anne-babası
sevgiyle besliyordu minik bedeni
kömür karası gözleri inanmaz bakışlarla açıldı bir an
lokmaları düğümlendi boğazında
yutkundu
yutkundu yokluğu
yutkundu rüyalardaki aldanışı
büyüklüğüne canlanır gibi oldu küçüklüğü
tutunamadı rüyasına
yoruldu.


çocuktu
cılız ay ışığında okşanırken bedeni
en güzel rüyasında gözlerini yumdu
açlığa iki büklümken
yakalamışken ölümü
can verdi kaldırım taşının ince gölgesinde
bir gazete parçası oldu
sokak çocukluğunun kefeni
açıkta kaldı sahipsizliğe uzanan eli.


insanlık adına utandı ay..
utandı.

nurhan ergün