gecenin ateşine düşer sevdan

tutuşurken yıldızların anıları

kör bir kuyunun

sancısında tükenir saatler

ellerimde taze zamanlar saklarım

dağ gibi devrilir gözlerime gözlerin

ağır giden saldır düşlerim

ürkek tutkulara salarım kendimi

hangi kıyıya çarpsam

külleşir gecenin rengi

çocukluğumun bahçesinde gezinir yüzüm

her ikindi sonrası

eskimeyen gülüşlerim kalır gölgelerde

gölgelerin uzadıkca uzayan yanında

dilek diye baktığım

esrik bir yıldız düşer nefesine

her şafağın

faili bilinir adın

nefesin nefesine mahcub

utangaç bir akşam çöker sevdana

yağmur yorgunu

serçeler titrer içinde

üşütür seni hasret

hasretin çığlığında

kendinden kaçan çığlar kopar

içimdeki bütün senler

bir bir yanlızlığıma küser

su her dokunuşta büyür

düşer kendi derinliğine

derinliğin aynasından bana bakarsın

yüreğine hasret

yüzüne sürgün olduğum

gecenin ateşine düşer yine sevdan

eskimek kadar yorgun

eskimek kadar keşke.


Ayşegül Gökdemir