I
Kemik kemikti elleri.
Zayıftı, kopacaktı her yeri.
Gergindi, karnı şişmişti.
Bakışları içten, derin, bir okadar da kederli.
Güçsüzdü açlık kokan nefesi...

Yapayalnızdı, kimsesiz...
Bir bakanı yok himayesiz...
Camiin bahçesinde,
Selvilerin dibine çatılmıştı barınağı.
Hayırlı ellerdendi yaşam bağı...

II
Küçükken ufacık tefeciktim.
Bir yaş büyüğüm ağabeyimle,
İkizi gibi gezerdim!
Arada aldığımız parayla,
Elma şekeri yerdik, hoplaya hoplaya!

Bazen birimizinkini,
Meçhul teyzeye götürür,
İçin için sevinirdik,
Gözlerindeki parıltıyı görür!

III
Bir gün yine gittiğimizde.
Dedi ki bize :’’ yanıyorum, erik alıp gelsenize!’’
Can havliyle, indik merdivenlerden.
Ne kadar istiyordu, inim inim yürekten!

Cebimizdeki, bir avuca yetti.
Kapıp koşup nefes nefese,
Bir ağızdan çınladık:
’’Geldik işte teyze!’’

Demez mi ki ’’ kaynatın ne olur onları!?’’
Ağabeyim ilk okula yeni başlamıştı...
Gürledi her zamanki güveniyle:
’’Tarif edersen ben yaparım teyze!’’

Yamuk yumuk ocakta, kaynattık erikleri.
Eski kırık kaşıkla, yudumlattık şerbeti.
Ohhh...dedi, dudağında, bir tebessüm belirdi!
Kapanan gözlerinden, bir damla huzur indi!

Sonradan anladık ki:
Erik suyu, son arzusuydu...
Ruhun şad olsun meçhul teyze!
Anılarım, dün gibi taze!

Ayşe Yarman Öztekin
"Vaniköy’de Bahar" 2006