kanırttıkça etleri ardı kırmızı
kalktıkça küller yeniden alevlenen
ışık vurgunu alaca
ağız sus kuyusu

çıkardıkça gün yüzüne
buruşuk hatıra içinde
sözlerim naftalin kokar
ağzımı her açtığımda

yıkıldı bir bir
çocukları kadar yaşlı sokak
katman katman birikti
kar yağdı mevsimi uyuttum
yağdı tavasında kar yer kürenin
ahdimi unuttum

molozlar üzerinde dökük tavanı
üç katlı kaidesi kerpiç binanın
çerçevesinde çocuklar
yanakları al
eskimez oyunlar
kar oradan hiç gitmez

sırtlarında yük büyümek ağır
kaldırımdan ibaret şehir
nereye gider kapılar ?
gölgesine basılıp
arkasında postal izi
gece kondu da yıkım

yakıcı içe akan sıvı
şiir başlar ağıt yakılır
bağır kızarır üstüne
eritir içimde ki burukluğu


saygı duruşu altında
saçaklarda rüya besliyor zaman
yakalanıyoruz
nerde kaldı büyümek!



küskün nabız atıyor
nazlı güzel günlerin
sayıklamalarda olmasa
hayattayız diyemiyoruz
naftalin kokusu ardından