Bombalar düşüyordu şehrin göbeğine,
Göl olmuştu parkların kan çukurları
Son kalan umutlarını koyarak çocuklar,
Kağıttan gemiler yüzdürüyorlardı…


Solgun yüzlerine vuruyordu şarapnel parçaları,
Bir türlü ders başlamıyordu zil çaldığında…
Kitaplarından öğrenmiyordu savaşın soğukluğunu vücuduna yapışırken;
Ceplerine şeker yerine elem koyuyordu Irak çocukları…


Çiçek yerine kol bacak topluyorlardı hüzün tarlalarından
Top yerine yanı başına düşen bombayla oynuyordu öfkeleri,
Hepsi mayın tarlasında bırakıyordu süt dişlerini,
Irak’ta hiçbir çocuk, çocuk olmak istemiyordu…


Anne babasını az önce yıkamıştı gözyaşlarıyla
Mezar taşı yapmıştı evinin yıkık yan duvarlarını
Kanlarıyla yazmıştı isimlerini titreyerek elleri
Rüzgar ve acı kurutmaya yetmiyordu sahipsizliklerini,
Tanrı’ya duadaydı her daim Irak çocukları…



Korku kol geziyordu göz bebeklerinde,
Hiç tanışmamıştı tebessümün rengiyle kirli yüzü.
Kurşunlar aydınlatıyordu gecenin resmini semalarda,
İnsafsızlığı öğreniyordu yüreği, paslı bir namlunun ucunda…


Bir dost eli arıyordu ve tutunacak dal,
Sessiz insanlığa sövüyordu aç kokan nefesleri…
Sığınmışken, sinmişken barut kokan ürkek bakışları
Daha niye öldüğünü bile bilmiyordu Irak çocukları…


FERAY İLERİ

HENÜZ ERKEN OLAN VE ÖLÜMÜ HİÇ HAKETMEYEN YÜREKLER ADINA ...

sesiyle şiirime can katan Kalimera’ya binlerce kere teşekkürler.