Yani sence, sen vurdun mu şimdi beni?
Hayır!
Alev, alev yakabilirsen yüreğimi
Tutuşturabilirsin belki küllerimi

Yeniden yaş akıtabilirsen/
kuruyan pınarlarından gözlerimin
Belki, duyabilirsin inlediğimi

Ha!
Birde, en fazla uykusuz bırakabilirsin;
zaten ezelden gece aşığı gözlerimi

Hem!
Mevsimlere bölersen tüm renklerimi/
Sakın unutma hazanı ayrıcalıklı sevdiğimi

Bak!
Benim bu hicran yosması yüreğimden oluk, oluk kan gelir,
Kapılırsın seline, durduramam sürüklenişini
Gel henüz vakit varken, çek yüreğimden elini

Dur!
Kaybolursun diyorum yüreğimin karanlık dehlizlerinde
Ben de hiç bir mana da tutamam seni, ben de!
Ürperse de yüreğim/
Öylece izlerim ancak sürüklenişini

Yok!
İllâ da vuracaksan yüreğimi
Öyle ustaca salla ki hançerini,
Cinayetinin adı henüz konmamış olsun
Öyle sinsice lime, lime et ki benliğimi,
Geride hiç bir izin kalmasın

Ve sen!
Öyle bir gizle ki kendini, fail’im ilelebet meçhul kalsın /
Bu’da, senin farkın olsun
Kalkmasın esrar perdesi üstümden sonsuza dek
Hiç değilse, bu kez ölümüm şanıma yakışır olsun


Şimdi!
Ne olur ki, milyonuncu kez sallanırsa rüzgar da dallarım?
Kaç hüzünlü gün batımı sonrası/
Kaç efsunkar güneşi kucaklamış benim yapraklarım

Ah be gafil!
Kökleri derin bir ağacım ben
Boran da olsan, çocukça kalır bende ki tüm oyunların

Ben Nirvana’ydım!
Hatta, kim bilir kaçıncı kez kendi küllerinden yeniden doğan Anka kuşuydum;
Biliyordun!
Ve işte sen, bunu ıskaladın


Oysa!
Ne bir zafer di katmanlarımdan bir kaçına ulaşman
Ne de, ulaşamaman yenilgi
Anı defterime gelişigüzel yazılmış birkaç mısraydın yalnızca
Henüz, şiir bile değildin ki

Belki sevecektim seni!
Belki, kitaplara sığmayacaktı yaşayacakların
Ama!
Her ne hikmetse / hak etmeyene kendiliğinden yükselir hep benim duvarlarım
Ve, o duvar diplerinde debelenmek/
kaçınılmaz sonu olur hep senin gibi alçakların

Meral ADAK..