Yok!
Yolgeçen hanı değil yüreğim
Öyle “Yorgunum Hancı” deyip gelmeyeceksin
Kırk odalı sırça saraydır gönül dediğin
Destur isteyeceksin önce her bir kapıdan
Bir karınca adımına destur alırsan, şükredeceksin

Han Duvarları’na bakacaksın Faruk Nafiz’in (Çamlıbel)

“Bizden evvel buraya inen üç dört arkadaş
Kurmuştular tutuşan ocağa karşı bağdaş.
Çıtırdayan çalılar dört cana can katıyor,
Kimi haydut, kimi kurt masalı anlatıyor”
Demiş ya üstat hani o, şiirinde;

Sende, kimler konup, göçmüş bu fani handan!
Bunu iyi belleyip, çulunu dar sereceksin..


Yok!
Taptuk Dergâhı değil yüreğim
Öyle “Himmet” dileyerek giremeyeceksin
Kırk yanmalı candır, bir-de gördüğün
Merhem çalacaksın önce her bir yaraya
Bir katreye kabuk olsan da bekleyeceksin

Sınamış ise Taptuk, Yunus’u bile
“Odunum eğri değil” demek nafile
Maksat, kapı eşiğinde dal iken, dönmekse güle
Yanıyorken her zerren yaradan ile
Kendi küllerinden yeniden doğmayı bileceksin


Yok!
Yunus deryası değil yüreğim
Öyle “Yaradan’dan ötürü hoş görü” dilemeyeceksin
Cümle pirler nefesidir insan dediğin
Gül açtıracaksın önce her bir gönül de/
Senden içre sen, olursan/ ancak, gül dereceksin

Geleceksin bu kapıya her seferinde
Yolunun ışığı parlayacak alın terinde
İster geçmişte yaşa, ister bu günde
“Nimre Dede” gibi günün birinde
Belki “Özde ben bir İNSAN olmaya geldim” demeyi bileceksin


Yok!
Veysel Sazı değil bu dinlediğin amma/
“ Koyun kurt ile gezerdi, fikir başka, başka olmasa”
Ne demek? İyi belleyeceksin!
Sende- onda- bende gizli, her bir gördüğün
Aşk ile yürüyeceksin önce gönül gözünle
Ak Güvercin kanadında bir gün belkide
O sırra erenler le yol gideceksin

Doğruyu izinden bil, gözünden tanı
Yoktur bunun kadını, ya da adamı
Edep ile yol alanın canı ol, yahut cananı
Veysel gibi, sende günün birinde /
belkide, insanı sözünden bileceksin


Yok!
Mevlana kapısı değil yüreğim
Öyle “Ne olursam olayım, geleyim” demeyeceksin
Göz, göz petektir yürek dediğin
Tevekkül ile uçacaksın önce umman içinde
Bir göze bal olursan/ ancak, aşk ile döneceksin

“Hamdım, piştim, yandım” da demiş Mevlana
Hamlığın özrü, içindedir bizzat-i
Pişiyorken aşına, damla su değdirmezsen/
İlla ki Yanmanın sırrına bir gün sende ereceksin
İşte o gün “İnsanım, İnsana geldim" deyip,
Kırk yanmalı bu yürekte BENİMLE ÖLECEKSİN.!

Meral Adak