Gün ağarıyor, salınmış umut ışıkları,
Hoş bir seda yankılanmakta gök kubbede,
Titreyen kalplerle, açılmış eller semaya,
Hissiyatın kıyamıyla, dudaklar da duaya,
Günahkâr gözlerden, süzülmekte ılık yaşlar.
Seher yeli esmekte, ruh güzellikler yanında,
Serçeler, güvercinler, bülbüller zikrin son anında,
Bir ahenk ki, kıyamın en müstesna zamanında…
Nefs yerlerde, zaman mahkûmu olmaktan uzak,
Gönüllerde koca bir iman ki, şeytan kuramaz tuzak,
Daldıkça dalar, koştukça koşarsın vuslata doğru şafakla…

Şafak; artık yıldızlarla, ayın veda vaktidir,
Bu an ruhumun okşandığı, kalbimin ahdidir,
Çileyle hüznün, aşkla sevginin kavuşma vaktidir…
İlahi aşkla, mana âlemine koşuyor mahlûkat,
Ben, bana olmuşum benlikten öyle ki, ırak…
Bu bir sevdadır ki, gün başlangıcıyla ayakta,
Gönlüme düşmüş olan yangın başlamış şafakta,
Gün güne, ay aya, yıl yıla tüm hızıyla koşmakta,
Beden, nefisle doğum sancıları içersinde kıvranmakta…
Gece, karabasanıyla sırtımızdan düşmüş,
Güneş, yeni bir güne ahengiyle selam durmakta…
Bu ne ihtişamlı, mutlu şafak vaktidir ki,
Duygu yüklü gönüller, huzurla yola koyulmakta…