güneş gitti ürperdi deniz
balıklar balıksırtı desenler çizdi suya
gri deniz usulca ele veriyor laciverdini
evindeyim – evin parmak izindi senin -
müziğin salınıyor havada
sen hep böyle özel ve güzel
hep böyle sevda

tek düşmanındı yaşlanmak
ama ne çare
söz dinlemiyordu beden
ve isyanlar inatla bekler
güçsüz anları
yaşamı aşkla severdin
- o artık kanatları bağlı bir aşktı -

attığımız her hepyekte
çınlardı kulakları altta kalan düşeşin
hatırladın mı anne?
çayımı şerefe kaldırıyorum
ölümün, yaşamın ve anıların şerefine.

ten anı oluyor salınıyor boşlukta
oysa eşyan bakıyor hüznün aynasından

nasıl yüklendi bunca anıyı
bu incecik Beykoz işi sürahi?
sahi o anneannemindi
zarif hanım.

hani o yalnızca anlatılanlardan
ve eski zaman fotoğraflarından tanıdığım.

sevgili ölülerim bakıyor çerçeve evlerinden
konukturlar saraylı bir konsolda şimdi
geride kalan anılarımız
ve git gide sana benzediğim gerçeği

yanaklarım ne zaman öğrendi sen’ce kızarmayı?
sesimin rengi hep nesrin miydi?

ya sen bir ay tutulması
bir güneş ışıması mıydın sahi?


ASLI DURAK

NOT: BU GÜN ANNEM, NESRİN ÖZOZAN’IN DOKUZUNCU ÖLÜM YIL DÖNÜMÜ. HELVA NİYETİNE PAYLAŞIYORUM BU ŞİİRİ.
NOT 2: ŞİİR DOSTLARIM, YORUMLARINIZDAN ANLADIĞIM KADARIYLA ŞİİRİM ACILARINIZA YADA KAYBETME KORKULARINIZA DOKUNMUŞ. RAHMET VE SABIR DİLEKLERİNİZE TEŞEKKÜR EDİYORUM. DOSTLUKLA.