Sözleri eskimiş dünyanın namlusunda sırlanır hayatımız,
Hep “acabalara” boğarız sırça köşkümüzü
“Keşkeleri” boyamak ister bahika gözlerimiz bir kalemde,
Defterden silip atamadığımız feryatlarımız kazınır hayatın iliklerine…



Geçmiş zaman ayaklanır bad-dar kimliğimize fütursuzca yine,
Sıkışıp kalmış hayallerimiz düşer peşi sıra yadımıza bir bir.
“Neydik ? Ne olduk?”soruları fırından yeni çıkmış kor gibi yakar suretimizi,
Hakikatler mahal vermez düşler sokağından geçmeye bu gece…



Ve orda dururum öylece…
Noktasını koyamadığım hayatın virgülleri sıralanır peşpeşe...
Yürü der bedenim!
Dur der aklım!
Sen karar ver der yüreğim!
Şimdi tam zamanı der küçük bir kız içimde …


Doğrulur gerçeklerim, vururken gecenin ayazı
Öne doğru adım attıkça ayaklarım,
Kırmızıya boyanır hayatın pişkin yanakları …


Bu kadar sitemkar olma küçük kız
Nicedir ötelediğin aynadaki aksin sırrı çözülmekte...
Alemin kapısı açıldı ,
Artık örtüsüz sırlarım üşümekte,
Korkarım sabaha kadar sürecek bu bendeki bedbaht yüzleşme…




FERAY İLERİ