Bir bahane bulup böyle her şeye,
Ne olur derdime dert katma gönül…
O sana gelmezse sen git neş’eye,
Bismillah de yürü yan yatma gönül…

İncitirse seni eğer bir yara,
Sabırla sebatla bir çâre ara.
Neyleyim ki rengi ezelden kara,
Deyip de talihe taş atma gönül...

İnsanın çilesi Ademle başlar,
Okyanus doldurur matemli yaşlar.
Hep kâbus olsa da gördüğün düşler,
Hayata küsüp de kaş çatma gönül…

Danış her işinde mantığa akla,
Tutmayan hesabı mahşere sakla.
Ufkunu karartıp kinle nifakla,
Sahte haz uğruna gam tatma gönül...

Ömrünü verdiğin ne mal ne para,
Sanma ki seninle gelir mezara.
Asla ihtirasla çıkıp pazara,
Nefis tezgahında şer satma gönül...

Ne mutlu yaşarsan kire değmeden,
Zâlime nâmerde boyun eğmeden.
Her bir zerresini tere boğmadan,
Sakın ekmeğine diş batma gönül…

Boş hayâle teslim etme sen seni,
Hoş göremem artık bil ki ben seni.
Bir perişan hâle düsersen seni,
Ne Ayşe kurtarır ne Fatma gönül…

En hakiki rehber kulluk gâyesi,
En emin sığınak Rabbin sâyesi.
Yaşamaktan maksat kulluk pâyesi,
Huzurda cevaba ah katma gönül…

Veli BOSTANCI