Aramızda mesafeler,
Yoksul gecelerde ağlar tenler
Kapılar ardına gizlenmiş gri kahkahalar
Bir yanıp bir sönüyor sokaklarda lambalar...
Kime ne!..

Vurmuş ölüm kendini dağlara,
Dağlar boyun bükmüş ovalara,
Utançlar asılmış duvarlara,
Tek gözlü gecede doğuyor cemre...
Kime ne!..

Gökyüzüne çivilenmiş yıldızlar,
Ödünç gözle yürümüş gölgeler,
Dal değiştirmiş kuşlar,
Yaprak dökmüş ağaçlar,
Yalnız bana gelmiş sonbahar...
Kime ne!..

Aşık boşluğa fısıldamış,
Anılar mazide kalmış,
Tek nefeste bitiş düdüğü çalmış,
Bir yumrukla zaman yere yığılmış,
Azrail yalnız bana gelmiş...
Kime ne!..

Dilin kemiği yokmuş,
Yalanlar bomba gibi patlamış,
Herkes ektiğini biçmiş,
Yalnızlığın bağrında sarı çiçekler açmış,
Toprak susuz, buluta yalvarmış,
Şarkım başladığı yerde bitmiş...
Kime ne!..

Beni bana geri gönder sevgilim
Razıyım kendi labirentimde kalmaya,
Bir avuç köz gibi acılarımla yanmaya!..
Yanmaya!..

Rukiye Çelik
23 Ocak 2009/ANKARA