2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1099
Okunma
Ölüm sessizliğinde susuyor herkes!
Ne olduğunu bilmiyorum hastalığımın?
Baktım ki çıkmıyor ağzımdan ses.
Sesin hasretinle ölüyorum şuan!
Bütün geceler sessiz,ben sensiz;
Yok oluyorum çaresiz,tükeniyorum sevgisiz;
Dön desem,umrundamı çektiklerim,
Özlüyorum,tükeniyorum ben sensiz.
Vaktinden önce öterse bir bülbül,
Sana benziyor pembe bir gül.
Anladı şuan gönül,
Seni ne kadar sevdiğini!.
Yokluğun ecelmiş,hasretin kefen,
Ben sevdim çaresiz,yandı yürek.
Sana seslendi bu yaralı gönül,
Senin için yanlızlığımdan vazgeçtim!....
Şiirin sahibi
Cevap Yaz