Koca bir hayatın otuzbeşinci basamağı
Hayaller bitti… Gerçekler durağı…

Nice sevinçler, üzüntüler sığdı otuzdört seneye
Bazen ilk, bazen son sözcük oldu her deneye.

Kiminde kabardı dalgalar misali kıyıya vurdu,
Kiminde çölde kaldı susuz, kavruldu.

Sevgi çığlıkları atıldı, şimşek gibi çakıp yok olan
Ruhuna hep yıldırımlar düştü, acıyla son bulan.

Konfet gibi saçılan aşklara inandı, yoruldu
Sonunda hep üzüldü, neşe kayboldu, duruldu.

Yeşilde bile kırmızı kader çizgisi,
Çırpındı mavide hep yanılttı sezgisi…

Kötüye engel olamadı, hep iyiye ayarladı zamanı,
Yapraklar misali kurudu, kalmadı artık dermanı…

Sevinci hep kursağında birikti yaşantı katlarında,
Kimseler duymadı, bir hayat yok oldu feryatlarında…

Bir bitiştin yeni başlangıcını denemek istedi gayretle,
Hiçbir şeyin değişmediğini gördü, tükendi hayretle…

Ölüm bazen korku, bazen istek oldu akan kanımda,
Tek anlayan Anamdı. O da yok şimdi yanımda.

Daha ne kadar ömrüm var bilinmez, Tanrı’nın elinde.
Hayaller, ümitler kaybolup gitti gözyaşı selinde.

Hep itildi, üzüldü, bulamadılar inceliği ruhumda…
Anamın yanında olmak istiyorum, bari rahatsız etmeyin mezarımda.