Kimse bilmez yetimhanenin soğuk duvarlarını,
Gölgenden bile korkarken karanlığın kucağında sabahladığını
Rüzgarda çalan ıslığın ninnisini;
Yanında annesi kanat germiş korurken yavrusunu

Hayatta sadece kendin için yaşarsın bir de öfken
Özlem ve hasret bile kinini yenemezken
Gördüğün her çocuk annesinin elini tutuyorken
Dönmek zordur karanlık kapılara yeniden

Aile senin için bir kelimeden ibaretken
Nerden bilirsin sen kendinle mücadele ederken
Hayatın çıkmaz sokaklara dönüyorken
Çıkabilir misin sanıyorsun düştüğün bataktan
Bu defada kabusundan bağırarak uyanabilir misin?

Ağladığında içine bir kor düşer mi annenin
Merak eder misin seni bunca yıl neden aramadığını
Karşıma çıkabilir misin anne
Bana yaptığını ödeyebilir misin?

Kaybettiğim yılları çocukluğumu geri getirebilir misin?
Oyun diye oynadığım hayattan beni kurtarabilir misin?
Geç olsada dizinde yatırıp uyutabilir misin?
Ağlıyorum anne gözyaşımı siler misin?


Kurduğum hayallere ulaştırabilir misin beni
Kırık dökük kalbimi onarabilir misin yeniden
Cezana hüküm kesebilir misin bu defa
Hani et tırnaktan ayrılmazdı anne?

Korkuyorum yanında yatırabilir misin?
Uyumadan masal okuyupta mutlu sonla bitirebilir misin?
Çaldığın ömrümü iade edebilir misin?
Sen benim için hiçbir anlam ifade etmeyen kadın;
Yolda, sokakta, çarşıda, pazarda görsem kimsin nesin
Tanımıyorum ki seni ölü müsün diri misin?


(KİMSESİZ ÇOCUKLARA SAHİP ÇIKALIM HAYALLERİNİ ÇALMAYALIM)