Siz hiç sizi aramayacak bir numaraya baktınız mı saatlerce?
Ondan mesaj gelmesini dilediniz mi bütün gece?
Başka birinden geldiğinde kızıp, küfredip, sinirlendiniz mi?
Hatta belli bir dilde, belli bir teması bile olmayan boş bir mesaj bekleniz mi?
(umutlar)

Bekledim...
Ondan da değil onu simgeleyen on bir haneli rakamdan
Onun haricinde herkesin mesaj atışını gözümde yaşlarla izledim
Ama hiçbir zaman silemedim numarasını arar diye
(’umut’lar yerini ’belki’lere bıraktı)

Hiç kapatmadım telefonumu olur da ulaşamaz diye
Ve hiç çıkmadım kapsama alanı dışına
Ve ezberimde olduğu halde hiç arayamadım seni
Hep mi meşguldü kalbin
Aradığında sana dönmek için bir kaç kuruş bıraktım telefonumda ;
Ama şimdi eksilerde !...
(’belki’ler yerini ’neyse’lere)

Bu kentin bilmediğim hangi sokağına girsem hep o geçtiğimiz yola çıkıyorum inan
Sonra diyorum bir günde ne çok şey yaşamışız
Ve bir günde seni kaybedişim geliyor sonra aklıma
Aklımı kaçıracak gibi oluyorum inan
Sonra diyorum kesin bu kentin bir sokağında beni bekliyor yine
Unutuyorum bir an aramızda kilometreler olduğunu
Seni bekletmemek için hızlanıyor adımlarım
Delicesine koşuyorum geliyorum o sokak bomboş
Belediyenin onardığı o yolu tekrar bozasım geliyor
Ortak arkadaşLarı öldrürüyorum tek tek
Ve sonra kendimi asıyorum ben betimlemelerimin boşluğuna
Ama hiç ölemiyorum
O günden beri ben sen soluyorum
Affet beni
Seni böyle karşılıksız sevmekten başka hiçbir işe yaramıyorum!...
(ve ’neyse’ler zamanla hesap soran ’keşke’lere...)



KÜBRA ER
9 EYLÜL 2011 CUMA...