Ufuklar karardı vazgeçip pembe güzelliklerinden...
Doğa hiç bu kadar acımasız olmadı...
Yoksa sadece akşam mı oldu haberim olmadı...
Tam tepemdeki karanlıktan korktum,
Kötü günler yeniden ’merhaba’ dedi diye...
Belli ki incinmiştim,küsmüştüm güzelim bir ömre...
Ama,ama ben hep karanlıklarda varolmuştum...
Ürkek ruhum bir gün bile güneşe bakamadı...
Bir gün bile çiçekleri göremedi karanlıklar mani oldu...
Bir çocuğun hoş cıvırtılarını değil hep acı çığlıklarını duydu...
Evet,evet ben karanlıklar için vardım gerçek buydu...
Saat sabah dokuzda pencereden dışarı bakıp temiz bir soluk çekemedim...
Hoş sedalı bir senfoniyle içimi rahatlatamadım...
Gecenin kirli yüzünü sabahla temizleyemedim...
Çünkü ben hep karanlıklarda varolmuştum...
Bir pazar kahvaltısını sevdiklerimle bir araya gelip süsleyemedim...
Sokakta top oynayan çocuklara yaşıma aldırmadan eşlik edemedim...
Ben,ben hep sabahın güzelliğinden mahrum kaldım,
Gecenin güçlü pençesine,acımasızlığına esir oldum...
Masmavi bir sabahın derinliklerinde kendimi kaybedemedim,
Gecenin uykulu saatlerinde kendimi aradım...
Denizin mavi sularında kendimi göremedim,
Gece yakamozlara takılıp sadece ayın selamıyla yaşadım...
Kırlarda çiçekler toplayıp anneme hediye edemedim...
Gecenin köründe şimşeklerden korkup annemin ellerini aradım...
Komşu teyzenin yasaklanmış erik ağacına çıkamadım,
Ben hep gecenin yasaklarıyla büyüdüm çocuk olamadım...


Ali Erez