T eyemmüme durmuştu gözbebeklerim kuruyunca pınarları
A h bir bilsen ne çok ağlatmışlardı çocuk yanlarımı
Y alan diye bir yılan süzülürken dudaklarından
L eyl bir masalla kandırmışlardı bildiğim tüm doğruları
A n ve an eksilirken coğrafyamdaki kara parçalarım
N afile bir ömre hazırdı artık vazgeçilmiş duygularım

B ilindik bir sözcüktü oysa dökülen dudaklarından ’AŞK’
İ nancımız kalmamıştı tekil yalnızlıklarımızı yaşarken birer birer
L akin gözlerinin lisanından bir bAŞKaydı anlattıkların
D ileklerimin en parlak yıldızı
İ çime işlerken o derin bakışların
R uhumda yepyeni şehirler kurarım
İ klimin bana hep ilk yaz, mevsimlerin sen kokar
C ennetinde buldum sessiz martıların çığlıklarını
İ smin geçer şimdi her şiirde sevgili,bilmezler! artık her şiir adına akrostiş






Gülay Bulut