sevmeyi sende öğrendim yalana başvurmadan, aşk denizinde dalgalanmadan

uçan kuşun özgürlüğünü, çiçeğin güzel kokusunu hissettirdin bana

kıyılara vuran dalgalar sancısını anlatırken yaşanılmayanların

martıların kanadında saklanan düşleri anlattın bana sıkılmadan.

çubuğu alıp da elime adını yazdığımda kuru toprağa gözlerinin esaretinde

muzip bir çocuk gibi, silip yazdıklarımı koca bir kalp çizdiğinde yerine.

gözlerimi kapatıp seninle yaşlandığımı düşledim, sarılıp sana sıkıca

dilim varmasa da söylemeye içimden gelenleri sakladığım sevda sözcüklerini;

içime akıttım sevgimi, teninin kokusunu çekerek kök hücrelerime

sevda sözden ibaret olmasın istedim, kalbim yaşasın tutkusunu öz mabedinde.

çığlık çığlığa uçan kuşlar ele verse de beni, kapadım gözlerimi baktığında

zaman dursa yangınların kavursa tenimi parmak uçlarında gezinen sevgilerde

dalgalara bırakırdım arzuları, şehveti, gizlenen meşrep düşleri.

yüreğimin yarısı bir tek senin hakkınken, bu ebedi aşk titretirken yüreğini

yanında olmam yeterli tutarken ellerini, dizinin dibinde solurken naif sevgini.

Hacer Kozanlı