iki avcumun arasına aldım yüzümü küçük bir çocuk gibi

korkmadım bu kez karanlıktan, kapadım tüm ışıkları

ve kapadım gözlerimi kemanın sesiyle huzuru alıp yanıma.

içlenmelerini dinledim baş ucumdaymışsın gibi,

gözlerinde çakmak çakmak yanan yıldızlara aldanırken,

leyla gibi çöllerinde buldum kendimi, sende kendimi ararken.

la’l rengi düşlerini kemanın tellerine nakşederken

ben çok uzaklarındaydım, o uzakların uzak olduğu düşlerde

ifşa edemediğin hayalin içindeydim ben, ’sen beni, bensiz severken’

betimleyemedim hislerimi bu yüzden, kayıp düşlerin dergahında

çocuk gibi kaldım işte orada öylece, o koca karanlığın içinde

bulsam da seni kayıpları yaşadım, kemanın sesinde

ve ben hiç bilmedim seni, hiç bilmedim sevgini

yarını, yarınları var mıydı bu karanlığın yarılanan gecede

ama sen yoktun biliyordum, o yarının o yarınların ilk güneşinde.

Hacer KOZANLI