Sevda denen zindanda çile çekip yılmadan
Hep göğsümü gererek seni sevmek ne güzel
Ezelden sarhoşunum ebette ayılmadan
Yoluna can sererek seni sevmek ne güzel
Canına can vererek seni sevmek ne güzel


Özleminle esince rüzgârları savurdum
Sabrederek yüceldim erittim dağı taşı
Yüreğime düşürüp ateşleri kavurdum
Hüsranla biter diye varlığımla savaşı
Kefenlenip gömülsün yokluğunun naaşı


Hayat okyanusunda yeis yüklü gemimi
Umudunla batırdın ödenir mi minnetim
Gül açtıkça yüzünde dindirdin matemimi
Saadet çığlığına sığındı sükûnetim
Gözlerinin içinde kayboldu emanetim


Gece gündüz karıştı tariften uzak zaman
Öğrendim ne demekmiş beklemek iştiyakla
Kelimeler olmazken hislerime tercüman
Şiir diye yazdığım müsveddeleri akla
Sadece yeminimi mahşere kadar sakla


Ya nurun kör bahtıma gülümseyerek doğsun
Ya gönlüm hayıflansın heder olan her güne
Ya sensizlik ruhumu çıplak eliyle boğsun
Ya vuslatın hasreti uğurlasın sürgüne
Koca ömür fedadır senle geçen bir güne


İsmail Koray Şimşek