Yine aynı karanlık sokaklardayım
Güneşe aç kaybolmuş ufuklarda
Yürüyor muyum bilmiyorum
Fakat bir şey kayıp gidiyor altımdan
Bir türlü anlayamıyorum...

Ellerimde çamura bulalı beyaz kağıtlar;
Çizik çizik hepsi,yıpranmış,tarumar
Bir hisse kapılıyorum; sanki bana benziyorlar...

Küçücüğüm hala,
Çamurdan evler yapıyorum kaldırımlara
İçine umutlarımı koyuyorum emanet edip rüyalara
Seni koyuyorum güvenip sana
Ama basıyorlar,ama yıkıyorlar...
Ve ben ağlıyorum,alışırsın diyorlar...



Parlak ışıklar süzülüyor arkamdaki pencerelerden,
Yarı açık perdeler
Sanki ışığa susamış duvarlarda ki mermerler
Herkeste tatlı bir telaş var,
Sunulmak için ellerde koca koca aşklar
Bana yabancı tüm bu şen kahkahalar
Kesmiyorsa eğer yakar tüm kucaklar
Kaldı ki sevilenlere has mutluluklar
Ne haddime benim,renkli umutlar...


Seyre dalıyorum geceyi,
Tek bir sokak lambası var aydınlık
Bir bıçak gibi kesiyor sisleri
Koşmaya başlıyorum ışığa
Yalpalayarak bir ileri bir geri
Ve düşüyorum eni sonu takılıp bir taşa,
Dizlerim kanamaya başlıyor
Ellerim ardından da...
Uzanıyorum boylu boyunca soğuk toprağa
Alnımı öpüyor soğuk gece,
"İyi geceler" diliyor bana

Ve ben gülüyorum halime
Bakıp çamurlu sulardaki siluetime
Seni görüyorum aksimin yerine
Ve anlıyorum ki ben SEN olmuşum!
Kapılıp gitmişim asırları çeken ilmiklerime
Aynalara küsüşüm sebepsiz değilmiş meğerse...

Yine aynı karanlık sokaklardayım,
Güneşe aç kaybolmuş ufuklarda
Uykuya yürüyorum,
Uyanabilmek için, çıkmak için sabaha...