Bendeki ben gibiydi soruşun.
İnceden,ürkek,incinirmişim sanki.
Ve anımsattı tüm acıları acıtmadan.
Bitti desemde herşey ölüm gibi,
sonsuz gibi.
Sessiz çığlıklardı sen gibi bilirsin ya beni .
İçinmden kopup geldi inan.
Geçecek dersin ya hep umutla.
Bilmezmisin ki.
Yenileri gelir hep ansızın,
sonra yine yenileri,
Anlıycağın yaram derin,
dostum,
Bazen dayanılmaz olsada yaşam.
iyiki varsın.
Avunurum da duam oluverirsin ansızın.
Açlığın sesi oluverirsin birden,
sonra uzanan dost eli,,
O hiç bitmeyen yaşamın gözyaşları gibi dökülen,
yine ölesiye hüzünlerin yaşandığı,
acımasız bir bakış gibi,
öfkeli bir söz gibi,
sanki kocaman hiçler gibi,
kendi yalnızlığımda boğulurken,
hesapsız sevdaların çıkmazında,
Canın can dediği dostsun ya.
Uzanırsın dökülen göz yaşlarıma,
bir ıslanmayan mendil misali.
Sessizce sevgi dolu gözlerinle.
sus dersin sus!!!!!!!
Yaşam bu. Ağlama ben varım.
işte ben.
can, dost , sevgili , aşk,
herşeyim,
buradayım, senleyim ,ağlama,
ve yine sararsın yaradanın kollarıymış gibi üşüme
yanındayım.
Baktığında ta gözlerimin karanlığına.
Birgün gidersen uzaklara .
yada dönülmez yollara,
arkandan ağlamıycam.Söz......
Sonun başlangıcısın.
Bekle bende gelicem.
Dostum, arkadaşım.
Kardeşim.
Sevdiğim,...
Herşeyim....
Diğer yarım......
Ağlama......
BANUHAN