Yağmur yağdığında,
Işıklar parça parça,
Bölünüyor,
Sokak lambasında.
Ve ben altındayım yağmurun,
Sokak lambasına yaslandım.
Islanıyor saçlarım,
Islanıyor umutlarım.
Işıklar resim çiziyor saçlarıma,
Belli belirsiz.
Bir türkü dudaklarımda kapkara,
Bir şiir yazıyorum karanlığa tırnaklarımla,
Bir damla düşüyor yanağıma,
Gözyaşlarımla karışıyor,
Ve bir sokak kedisi geliyor,
Sokak lambasının altına,
Islanıyor tüyleri,
Sırılsıklam.
Dokunuyorum ıslak tüylerine,
Buz gibi ellerimle.
Bir Güneş arıyor şimdi,
Bir mum alevi arıyor,
Üşüyen yüreğim.
Önümde upuzun bir cadde,
Nereye gittiğimi bilmiyorum
Ve çok uzağımda birkaç ışık,
Ve duyamadığım insan sohbetleri var.
Bir anım var mıydı bu sokağın gerisinde,
Bilemiyorum.
Daha önce sarmaş dolaş geçmiş miydim,
Bu caddeden.
Ya da tanıdık birisiyle rastlaşmış mıydım,
Bu sokakta.
Yağmurdan ıslanan şu çay bahçesinde,
Oturmuş muydum?
Umutlarımı anlatmış mıydım,
Birisine,
Bilmiyorum.
Ayaklarımın dibine karıncalar doluyor,
Bacaklarıma tırmanıyorlar,
Ürperiyorum.
Avuçlarıma sokak lambasının ışığını dolduruyorum,
Karanlığa serpiyorum.
Nokta nokta dağılıyor ışık parçaları,
Karanlıkta.
Yıldızlar da görünmüyor bu gece.
Korkuyorum,
Yalnızlığımdan.
Küfürler savuruyorum korkularıma,
Suskunlaşıyorum.
Bir cesete dönüyorum,
Sokak lambasının altında.
Ne bir umut kalıyor gözlerimde,
Ne de bir acı dudaklarımda,
Hafifçe gülümsüyorum,
Sokak lambası sönüyor,
Yağmurdan ıslanmıyorum,
Islanmıyor saçlarım...
onur sancak