Bir özlem büyütürüm içimde,
Dokunsan ağlayacak bir hüzün,
Birkaç satır yazı,
Uykusuz bir gecenin zifiri karanlığında yazılmış
Ve birkaç damla gözyaşı.

Bilen bilir, aslında fazla söze gerek yok
Ya da bunun üzerine bir şiir yazmaya.
Ama umudum olmasa,
Geleceğe dair beklentilerim.
Muhakkak dokunmazdım şiirin nazlı tellerine,
Yüreğimle.
Muhakkak ölürdüm o zaman,
Aslında hiçte hoş olmayan bir biçimde,
Paslı bir bıçakla mesela.
Yalnızlıktan ölmüş derlerdi,
Yalnızlıktan ölür mü insan?

Kelimelerim ruhumdan yüreğime,
Yüreğimden kalemime dökülenlerdir.
Kafiyesiz, düzensiz olması,
Ruhumun çarpıklığından,
Yüreğimin sarhoşluğundandır.
Bende isterdim redifli şiirler yazmak,
Dikkat etmeK hece ölçüsüne bir bir
Ya da inci gibi dizmek kelimeleri.
Ama ruhumun izleridir beyaz kâğıda dökülenler,
Şiir diye karaladıklarım.

Tüm bunların yanında,
Bir de umudum var ki yüreğimin tam ortasında,
Beni hayat bağlayan.
Düğün mü desem, şenlik mi bilemiyorum,
Bir neşeli kalabalık,
Yalnızlığımın tam ortasında,
Bir büyük halay.