Bir müntehirin ardından

Akşamın kızıllığı öperken gözlerimi,
Suskunluk makamındayım.

Ürkek nazarlarla süzdü hep şehrin karanlık siluetini.
Gezindi yokluğum,
Her kabristanına birer dost bıraktığım bu kentin sokaklarında.
Bir gönül coşkusuna çeviremedim elemlerimi,
Hep hüzün şarkıları üretti dudaklarım.

Sırt sırta vermiş gururumla kinim.
Galip geldi Deve İnatlı nefsim, yenemedim.
Dün gibi zihnimde fırtınalı geçmişim
Gepegenç kaldılar eskitemedim.
Yunus Deryasında(1) boy verip
Yüzleştim tüm pişmanlıklarımla.
Terk edemedim.

Dillerde olup gönüllerde olmamaktansa,
Dönülmezlerde olayım
Nasır bağlasın özlemlerim.
Yenidünyamda bir hükmü yok artık,
Ardımda sıralanan müstehzî gülüşlerin.

Bineği rüzgâr olanın işi zamana kalmaz.
Ey! "Kıymeti, menzilinden kaynaklanan yol”
Seyyah seninleyse seferi olmaz.

Benim sevdam seninle buluşmak,
Artık bunu diliyorum.
Yıllardır müsveddesini yaptığım vuslatımı,
Şimdi temize çekiyorum.

İşte,
Bir Nergis Çiçeği (2) gururuyla
Kucakladım sinemi bir başıma.
Uzatırken boynumu çeşme başındaki badem ağacına,
Yıllardır arayıp bulamadığım huzur
Say ki sana geliyorum
Başucundayım.
Yazılmışı bile yaşayamadığım daha bilmem kaç yıllık ömrüme
Eyvallah diyerek…
Eyvallah…

Ahmet Kurt


1-Yunus Peygamberin Tanrıdan izinsiz Ninova halkını terk edip Akdenize indiği için suçlanması sonucu cezalandırılması, sonra tövbe etmiştir. 2-Kendi kendine yeten, beğenen çiçek(Narsist)