Nedamet Çığlığı
Saç tarar seyyareler arzın boy aynasında
Zamana kurşun sıkarken zaman hırsızı
Vakitsizliğin girdabında kâinat
Asıyorum İbrahim’in astığı imanla
savaş baltamı dünyanın boynuna
Artık, yeni bir savaşa başlıyorum
Kınalı kuşların gözlerine sürme çektiği şafaklarda

Yorgun zaman kırıntılarında
Önce korkmayı öğrendim ben
Sonra korkmaktan korkmayı
Aslında iyi biliriz ’ölüp hatıra olmayı’
Bundandır boğazı sıkılmış kaldı hep
Dört elif miktarı feryatlarım
Can suyudur vuslatsız sevdalara gözyaşlarım

Bu nöbette sıra yok bütün nöbetler benim
Dilim dilim olmuş dilim
Türlü hakikatler haykırıyor yüzüme
Kendime bile itiraf edemediğim

Eski bir köy evinin asılmış tavanında
Sallanır günahlarım üzüm koruğu morluğunda
Yanmışım ceviz gölgesi koyuluğunda

Kırdım kilidini sevda hücresinin
Koca şehrin ilan tahtası göğsüm
Öksüz bakışlar önünde
Mahcup yüzüm
Kanadı kırılmış rüzgarlar
Yıldızlar olmuş kördüğüm
Çıkışı belirsiz vicdan dehlizlerimde
Vurulur beynime
Güm... güm...

Ahmet Kurt