her gece saçlarına yüzlerce yıldız yağan kadın
bir tek ben anlayabilirim seni…
dileği umman bir şiir borcu ile



bil ki
gün ışığı olmadan da yaşayabiliriz biz
gözlerimiz gün / bakışlarımız ışık olduğundan beri



Yaşam kendinden habersiz / gerçeğin izafi boşluğunda yuvarlanırken
say ki yokuz ikimiz de
say ki yok / dudağına bir merhaba busesi bile konduramadığın sevgilin
olsun ne çıkar
buluşabiliriz yine de sümbüli göğün yere ağan özünde




ah / can dostum
yazgını ilmek ilmek örüp / yaftalasan da göğsüne
uzak denizlerde kalır ellerin
tuz kokusu yakar genzini
yakanı bırakmaz yakamozların esmerliği



-mademki gün ve ışık sensiz doğuyor her sabah
sana bir fanusta biriktirip göndermeliyim kucak kucak-



ah / gece olunca yıldızlara koşan kadın
yoksa yıldızlar mı koşar / serilir ayaklarına
dupduru / bir o kadar da kırılgan bir evren
demokrasiler gibi çatırdayan
boşuna bir felsefe bu / gülümseyen
fizik – metafizik eridi / bir ilahi türküyle
samanyolunun mistik şöleninde




bütün yıldızlar tek ve hür
ve bir çığ gibi büyüdüler
seni kardeşçe sevmelerime karışıp
saçlarına düştüler