Düş’ün tercümesini yapardık soluklarında duyguların. Halbuki düş tercümesiz bir uzanmaydı gidemediğimiz ve gitmemizin upuzak olduğu yerlere. Düş hayalimizin yankısının değdiği yerdi. Yankı ise beynimizin yüreğimizde esir kaldığı bağırtı.

Feci halde bir bağlılıksın sen.

Kesinlikle feci halde bir bağımlılık ve inanılmaz görünen ve rüya ve vurgunsun. Rüzgarın ıslığı gibi bütün sarp kayalıklarımı dolaşan, koylarımı, açıklarımı gezen.

Senin adın Yankı. Şarap rengine çeken dudaklarından ıslanan kalbimin duvarlarına ardı ardına dizilmiş köle hayallerimize değerdin, bembeyaz vuruşan dalgalardan havalanan zerreciklere. Şahmeran gözlerinden bütün efsanelerin düşlerine akardın su gibi.

Ve sensiz akan nehirlerin bizde bıraktığı uzaklıkta yalnızdın.

Kuşların çığlığı gibiydin. Hazan öyküsünde akşam saatlerine dans eden, milyonlarca defa kanat çırpan, gök tuvaline özgürlüğün figürünü ve yaşamın sonuz enerjisini çizen. Kanatların yankısı ve çığlığın yankısının fotoğrafını çeken, Rönesans’ta geldiğimiz gün yankısı budur.

Bir haritanın sınır boyunda, dağların arasında unutulmuş bir yağmur sonrası güneye iki ayak olan gökkuşağı beslemesisin çocukların çığlıklarında. “Buka baranê vebu” koşar ayak dizleri pantolon yırttığında ay çıkması çocuklar. Ayakları dikenli bitkilere baskın, kanamış derilerine yüzünün güneşini sürmeli. Kulaklarına yankılamalı sonra.

Bir yankısın türkümün avazında, sellerin en çok kalktığı vadilerde hazin hazin söylenen. Ne çare ki kemirilen bir tercümenin çıplak yokluğu.

Kalmak istesen de; çocukluğun unutulmuş acılarını apoletlerinde seviştiren devrin kraterlerinde, ne çare ki bu yankı adam astırır kahpeliğin adam boyu sümkürdüğü yerde. Rüştünü avuçlarında kemik öğüterek ispatlamış karakol kafalı yasaklardan. Korkudan en yüksek gerilim hattından aydınlatan projektör ayaklı zalimlerden, nemlenmeden çiçeklerimin üzerine serpecem seni.

Küçücük göğsünde kalbinin çevresini uçarak dolaşacağım Yankı.

Sensiz öğrendiğim öpücükleri terlemiş sonbahar gecelerinde yıkayacağım kirliliğinden. Mezar taşlarının ve toprağın altında sevdiklerimizden geri kalan kemiklerin huzurunda hem de.

Bir daha nasıl anlatırım seni bilmiyorum.

Onun için çığ kopuşu gibi ansızın kop dağların yüzünden ve denizlere doğru çocukluğunun bütün yaramazlığı, huysuzluğu ile küs.

Sağalt siyatiğimi baldıran acısıyla.

Kollarını bedeninden aç yanlarına doğru, bizim olmayacak denizlerin mutedil dalgalı saatlerinde. Uçmayı öğren gözlerini kapatarak. Işık hızıyla öp sızılarımı, seyranlarımı, kızgınlıklarımı.

Tercümesi vardır elbet upuzaklığın.

Her doğan bebeğin ağlayışı tarif edilmemişte olsa… tercümesi vardır benim yazmalarımın. Deniz kadar uzak dağ gibi yakın hem de.

Çünkü dilimi ısıracak gibi oluyorum her düşlediğimde seni.