Felç olmuş bir günün,
Türküsünü söyledim.
Bir mum alevi kadar zayıftı,
Karanlığı yararken,
Paramparça yırtarken Güneş,
Yalpalayarak düştü,
Sarhoş kar taneleri,
İçimdeki özlem
Hüzünlü tüttü bacalardan.
Bir çocuk buharlaşan cama,
Bir yürek çizdi.
Sildi,
Bir şeyler yazdı belli belirsiz,
Bir şeyler mırıldandı,
Bir şeyler düşündü,
Sımsıcak.
Bir yalnızlık getirdi postacı,
Saatlerce okudu,
Yüreğine bastırdı kadın,
Gözyaşlarını akıttı yalnızlığına,
Saçlarına yağan kara dokundu,
Buz tuttu elleri,
Ve bir yalnızlık yazdı sayfalarca,
Gözyaşlarıyla yapıştırdı,
Bir yalnızlık götürdü postacı.
Bir küfe yüklendi sırtına adam,
Nasırlı ellerini üfleyerek ısıttı,
Umutlarını, sevdalarını doldurdu küfesine,
Sevdaları sarktı küfeden,
Salkım saçak,
Bir yürek aldı adam,
Koltuğunun altında sıkıca tuttu,
Ne de olsa yolunu bir gözleyen vardı,
Karları hınçla çiğnedi,
Yüreğini götürdü evine.
Ve gece güneşi boğdu,
Tüm arsızlığıyla geldi oturdu,
Karlar üstüne,
Birkaç sokak lambası yanıp söndü uzaklarda,
Ve birkaç kız, birkaç erkek buluştular,
Sonra sessizlik sereserpe,
Yatıp uyudu,
Karlar üstünde...

ONUR SANCAK