Bir kuş besliyorsun avuçlarının içinde,
Gün olur bu kuş uçar gider.
Ardı sıra bakan iki demli gözle,
Kalakalıyorsun bir başına.
Yalnız, çıplak ve bomboş...

Söyleyebileceğin her şeyi söylemiş gibisin.
Bütün hünerin ortada...
Dizgini vurmak haddine mi,?
Coşan, giden duygularına?

Sana yardım etmeyen ellerinde,
Ezberlediğin onca cevap içinde,
Koskocaman bir cevap...
Kader, kader, kader...

Acaba dostluk dedikleri şey bu muydu?
Delirircesine bağlı olmak,
Sevgi, saygı çemberinde,
Bir ömür büyütmek bu muydu?
Bu muydu sonunda ayrılmak?

Vay beee! Vay beee!
Yine de vay beee!
Tıkırtısını bile duyurmadan,
Nasıl damla damla aktı günler.
Gittiğini sezdirmeden,
Nasıl da sıyrılıp gitti zaman.

Gözü yaşlı bir sevda,
Bir yığın dost,
Ve zamana sığdıramadığımız,
Onca maceralarımız...
Dostumdan arda kalan

Sana gitme demeyeceğim Aydın.
Gitmelisin.
Ama bil ki,

Bizi zamandan zamansız aldılar,
Bizi zamandan, zamanı bizden çaldılar.
Sözüm kahpe dünyaya, feleğe değil,
Beni dosttan, dostu benden ayırdılar.

KABILCEVZ ŞAİRİ

insan korkudan duşmalarını dost edinir, sevgiden dost gibi dostları edinir... Kutlarım Şiir güzeldi... Saygılarımla..