5
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1780
Okunma
Şimdiki bilgisayar bebelerini gördükçe, çocukluğumu doya doya yaşadığımı anlıyorum. 41 yaşındayım, 70’li yıllar çocukluğumuz altın yıllarıydı. Her nesne bizim için oyuncaktı. Kimi zaman gazoz kapağı, kimi zaman kibrit kutularının resimli kısımları, misketler, toplar, teller....
Çocukluğum…
En güzel anılarım,
Gizli birer hazineydi
Misketlerim, gazoz kapaklarım
Ve de deniz kabuklarım.
Toz pembeydi hayallerim…
Kuşlar gibi mutlu
Uçurtmalar kadar özgürdüm.
Dertsizdim, tasasızdım…
İnsanı yoğuran olaylara
Kaygısızdım.
En büyük mutluluğumdu
Kitaplarım, çemberim..
Ve de topacım.
Hani nerede benim
Mis kokulu çantam, kalemlerim
Ve de boyalarım.
Şair ne güzel demiş
“Affan dedeye para saydım
Sattı bana çocukluğumu”
Ama benim Affan dedem de
Yok ki
Versin bana çocukluğumu.
AKYOL
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz