MEVSİM KIŞA DÖNDÜ


Mevsim döndü şimdi kışa
Yazın itibarı artık kalmadı
Rüzgarlar sert fırtına oldu
Dallarda yaprak bırakmadı

Çayır çimen sararıp soldu
Dağların rengi de boz oldu
Meşeler sararıp gazel doldu
Kış yeşilden eser bırakmadı

Güneş saklar oldu gül yüzünü
Bulutlar ağlamaklıdır hüzünlü
Çamur çaylak dolu son güzünü
Üşüttü mevsim sıcak bırakmadı

Kırağı düşünce kırılır al kolları
Turfandaya döndürür o vücutları
Tükenir kalmaz dizinde takatleri
Bozuldu düzenim tat bırakmadı

Gençliğim bahardı kalmadı eser
Kemali bulan yaş olur abı Kevser
Son bahar gelende kalelerin düşer
Ak düştü saçıma siyah bırakmadı

Büküldü belim yataklar artık batıyor
Felek çileyi bile bize bin nazla satıyor
Durdu dilim dağarcığımda söz bitiyor
Yokluğun yazmaya heves bırakmadı

Arif’im şiir oldun sayfalara yazıldın
Bilmem hangi derde bu kadar üzüldün
Gurbet ellerinde bi çaresizce yürürsün
Gözlerim buğulandı yaş bırakmadın