Nasıl bir yazgıydı bu
yazdıranı beli olmayan..
Hangi kader çizgisiydi
yollarımızı kesiştiren..
Hangi rüzgârdı seni bana
savuran...
Beni sakin denizlerden
sürükleyip,
hırçın okyanuslara atan
bu aşkın sırasımıydı...

Koptuk mu koparıldık mı ?
Tüm sevdanı sürgüne gönderen
hangi acımasız yazgıydı acep..

Yoksa yeniden baktığım
o hiç yalan söylemeyen aynalarmıydı
geçen yılların bıraktığı izleri
yüzüme acımasızca
haykıran..

Kızmıyorum aynalara
azaltmazlar ki saçlardaki akları,
yüzdeki çizgileri..

Ona giden yollardaki
aşılmaz uçurumlardı engeller..
Ve O uzak ve erişilmez
bir tanrı gibiydi..

Kâr etmiyordu
Ne benliğindeki anılar
ne de başka birşey..
Benliğine kazınmış resimlerim
utanmıyor sevdasından, aşkından

Ömrümde hiç böyle
sevdalanmamıştım..
Romantık klişelere sığmayan
bir sevginin ürünüydü
bu sevda
sözcüklerle, şiirlerle
anlatılamayan..

Gece, gündüz her saat
her an onu düşündüren
sevginin o müthiş gücünü
O sevdadan öğrenmiştim yeniden..

Sevdiği ile aynı mekânda olabilmenin
ne büyük mutluluk olduğunu
karanlıkların aydınlanabileceğini
öğretmişti bu sevda bana..

Aşkın o sihirli gücünü yaşıyordu
tüm bedenim..
Yeniden
çılgınlıklar yapabileceğimi
hissediyordum
ama,
şimdi o aşk yine uzaklarda
ve ona olan hasretim hiç
bitmiyor, bitmeyecek

Sonsuz sevgiyi yaşıyarak...
yüreğimde....


ŞİİR DOSTU
VİLDAN GÜLDAĞLI