Bir sonbahar akşamı
çekip gittin...
Tüm şehir ağladı ardından..
Yağmurlarım dinmedi
ağlaması hiç durmadı gökyüzünün…

Sonbaharın ağaçları ile birlikte
ben de yaprak döktüm..
Düşen her yaprak
rüzgâra tutulmuşcasına
yüreğimden koptu savruldu sanki...

Acısını duyuyorum hala
yapayalnız geçirdiğim günlerin..
Yerini kimsenin dolduramayacağını
bilerek...
Zaten, bunun arayışı içinde de
değilim..
Sadece sonunu bildiğim bir aşkın
macerasına kapıldım...
İmkânsızlığını bilebile girdim
bu yola..

Çünku; kalbime söz geçiremedim..

Seni sevdiğim için pişmanmıyım?...
Hayır! Asla...
Bilerek sevdim,
sonu olmayan bir aşk
olduğunu bildiğim halde sevdim,
iliklerime kadar sevdim,
seni, senin bile anlayamayacağın
bir biçimde seviyorum hala...

Unutmanın
ne kadar zor
olduğunu öğrendim,
yaşayarak...
Gözyaşlarım eşlik ettiler
Kalbime
sensiz her gecenin sabahında
yalnızlığımla birlikte...


Biz olamamışız hiç,
sevmişim, ama sevilmemişim..
Sevdalar vuslata kalırken,
umut, yıldızlar kadar uzakmış benden
bir şeyleri almışlar
o yürekte kırıntı kalmamış meğer.

Bende ise;
puslu gözler ve
geçmişe bakmaya
cesaret edemediğim
bir aşk acısının kırıkları kalmış, kesikler içinde...


Ama adı duruyor yüreğimin derinliklerinde
Adı ne derseniz, söyleyeyim onu da,
Sonsuz sevgi...
Evet, bunun adı sonsuz sevgi..


ŞİİR DOSTU
VİLDAN GÜLDAĞLI
04.12.2009- 23.15