yetimleşen
ve çocuklaşan
bir paradoks kıvamında
üşüyorum...


yanlış sözcükler zehirliyor dilimi
cümlelerim yalnız

nedendir bilmem
öksüz cümleler çiçekleniyor boğazımda
ve duvarlarımda asılı duran
kocaman bir anne çığlığı...

hava kadar yakın
bir anne ninnisi
elimde kalan
şimdi neyin nesi...

yaşayıp ölmek istiyorum gölgeme
ve tutunmak duvardaki kocaman yüreğe
ab-ı hayat taşımak kendimden Ona

...biliyorum
ömrümün tek ninnisi kalmadı nefesimde
sesim de yalnız
acıdaki zehir kadar

...ıhlamurum yok

...ninnim yok

...kolum yok

...kanadım yok

anası olmayacak artık
anılarımın.....

oysa ne kadar canlı duruyor fotoğrafı ;
bir kıyamet kopsa bari
bir Sura üflense
bitse bu yaşamdaki ölüm
düşse eğer bu düşmeler
bu tek umudum
özledim gülüşlerini
nedir avuntum

.....yaşam ki sen
şimdi kim olacak benim kalbim
esirgeme ninnilerini
duyabilmek için kuşların sesini...



Veysel Toprak