Sustum artık, konuşmaya gücüm yok.
Öyle bir dert binmiş ki üzerime,
Bir çıkış yolu yok…
Ne çığlıklar attı bu yürek semaya
Ne çok sensizliğe katlandı da
Bir bunun telafisi yok…
Durduramıyorum sızlıyor kalbimdeki yara
Sen bassan da yüreğime, senden ağrısa
Bir tokat atsan da
Yankılansa tüm hücrelerime
Yankılansa da gitmesen benden keşke…

Yokluğun ölüm gibi, ben sussam da
Susmuyor içimdeki sevda.
Ne hayallerim vardı içimde hep yaşayan,
Ne düşler kurdum da seninle an be an,
Bir tek söz kül etti hepsini,
Bedenim eriyor hayattan…
Şimdi ne yapacağım bu yokluğunla?
İçimdeki bu ızdıraplarla..
Bir güneş batıyor şimdi benden…
Nefret ediyorum artık kendimden,
Gözlerimin gördüğü her şeyden,
Bıktım, usandım artık tüm bu kederden!
Volkan gibi patladım, parçalandım.
Bir rüya gördüm, uçuyordu gönlüm..
Açtım gözlerimi şimdi, açmaz olaydım…

Kanlı yaşlarla donattım resimlerinin kenarlarını.
Her şey, bu dört köşe dört duvarda kaldı.
İçimdeki sen, bir koca hayattı…
Kimseye söylemedim benden gittiğini.
Sorsalar da sevgimizin nasıl gittiğini,
“İyi” der yüreğim, kaldırmıyor daha fazlasını…
Yüreğim bile anlamıyor,
Ona göre daha hiç bir şey bitmedi…
Tanıyamıyorum artık kendimi.
Yerim, koca bir saraydayken,
Şimdi tenha bir sokak köşesi…
Artık ne desem kifayetsiz,
Bitiyor yüreğimin külleri.
Yok oluyorum yavaş yavaş şimdi…

b i l a l..