Öğleden sonra uğrarım sana,
Çalarım kapıyı açmazsın,
Bilirim içerdesin...
Masanın başına geçmişsin,
Elinde gençlik yıllarından kalma bir kitap,
Önce ilk sayfadaki notu okuyorsun,
Sayfaları çevirdikçe anıların kokusu geliyor burnuna,
Sevgilinin cezaevinden çıkıp,
Islanarak okulun kapısınsa seni beklediği an belki de...
Sonra altı çizili cümlelere bakıyorsun,
Ah çekiyorsun içinden...
Dalmışsın biliyorum,
Sigara kendiliğinden sönmüş bile.
Önce Ahmet Kaya dinliyorsun,
Rakından bir yudum içiyorsun aç karna,
Mide ağrın tutmuştur şimdi...
Kalaylı bir küfür sallıyorsun belediye başkanına...
Sonra Zuhal Olcay’ı açıyorsun,
’Ankara’da aşık olmak zor iki gözüm’ diyor,
İki damla yaş süzülüyor...
Kalkıyorsun,önce rakı bardağını odaya koyuyorsun,
Kapıyı açıyorsun,
İçeri giriyorum şaşırmıyorum...
Gözler şiş,saçlar dağılmış...
Gülerek ’hala güzel miyim?’ diyorsun,
Erken evlendim diye kızıyorsun...
Ne hoşgeldin,ne de hoşbulduk,
Geçiyorum karşına dinliyorum...
Odayı gösteriyorsun,anlıyorum
Rakını getiriyorum...
Öğrencilerinden konuyu açıyorsun sonra,
Nasıl da parlıyor gözlerin,
’Büyük insanlar olacak yavrularım’ diyorsun,
Hüzün çöküyor gözlerine...
’Değişmezler değil mi?
Değiştiremezler değil mi öğrencilerimi?’ diyorsun
Susuyorsun...
Yana dönüyorsun ve söylüyorsun;
’Daha dün çocuktun,evcilik oynuyordun bu köşede,
Kızım oldun,öğrencim,arkadaşım...
Az kaldı,meslektaşım olacaksın’
Dinliyorum...
İzliyorum...
Konuşmalarını değil sadece,
Sessizliğini,yalnızlığını
En çok da mücadeleni,
Kendi doğrularına sahip çıkışını...
İlklerimi hep sana anlattım ben,
Aşklarımı,ayrılıklarımı...
Hayatı konuştuk seninle yıllarca...
Şimdi o ev yok artık,
O sokaktan bile geçmiyorum...
Sen yoksun...
Ama bilirim yine masa başındasın,
Yine mücadele ediyorsun,
Bu sefer kendinle...
Bir gün çalacağım kapını yine,
Belki başka bir şehirde....