biriktiyorum hasretini siyah gecelerde
içime doluyor sonsuz sevdan
ve ben,
adına şiirler yazıyorum,
haberin hiç olmadan yazıyorum her satırı,


biliyorum,
ne kadar sevsem de seni,
kalbim affedemiyor,
kırılmışım bir kere,
çıkarmışım hayatımdan en kıymetli değerini,


bu sahneyi bir kez daha yaşamıştım yıllar öncesi,
o zaman daha çocuktum,
vururdum kendimi yalnızlıklara,
her defa acı sandığım yaraları,
yanızlığımla cezalandırırdım,



zaman geçti ve,
kader seni çıkarttı işte karşıma,
ummadığım bir anda getirdi bana,
en güzel zamanı geçirdim yanında inkar edemem,
sen,
düştüğüm yollarda yürümeyi öğretmiştin bana,
halen kaybolmayan değerleri göstermiştin,
bir annenin,
evladına verdiği sevgiydin sen,
akıp giden zamanın en güzel kayıpları,



canım yanıyor dediğim de,
acımı sahiplenen adamdın sen,
korktuğumda kollarınla sım sıkı saran sıcak bir eldin,
ve sen candın,
canımdın...


seni beklerken bile, sıkılmadım hiç,
sonunda sen gelecektin çünkü,
ben sana kavuşacaktım,


ve zaman geçti,
ne olduğunu anlayamadan gittin,
dünya durdu işte o an,
beni tek sahiplenen,
bana yürümeyi öğreten adam,
düşürdü ayaklar altına,


şimdi anlıyor musun neden affedemiyorum?
ardından bir ah ettim,
terkettiğin günden bu yana dilimde,
nankör koyma adımı,
insan için biri ya vardır ya da yoktur,
sen yok olmayı tercih ettin,
direnemeyecek kadar yorgunum artık,
unutmaksa sonu bu sevdanın,
ben hasretimi vurdum bile sırtıma,
hoşçakal...