çocukluğumda, duyduğum bir cümleydi bu sadece ...
yokluk,acı,terkediliş ve yalan sevdaları bilemezdim o zamanlar..
sebepsiz yağmurlarım olmazdı hiç...

geç oldu, yıllar alıp başını gitti...
ve ben ...
hayat masalının, en dip koyuna geldim ...

gözlerimi açışım geç oldu belki ama ...
öğrendim dipsiz bucaksız kaldırımları ...


insanların yok sayıldığı,çıkarların üst safalarda olduğunu,
canım dediğin, kıyamadığın sevdanın seni yüz üstü bırakıp gittiğini ve en kötüsü...

sevdiğin insanın seni meğer defalarca harcadığını,
yaşayarak, acı çekerek ve aylarca inanamayarak öğrendim...

şimdi;
sadece etrafımı izliyorum..
yokluğunu aradığım insan yok artık..
hayat günümü dolduruyorum sadece
vedalardan uzak kalacağım..
yaşadığım sürece..
kimseye inanmayacağım..
bu senin bana bırakmış olduğun en büyük miras olacak...