" En çok konuşması gerekirken “ bir şey konuşamayan “ lar konumuna düşürülen öğretmenlerimize..." r.d



sevgili öğretmenim;
okul bir bahçe, sizse bahçıvan...
bizler diktiğiniz fidanlarız;
bakıp besledikçe engin bilginizle,
dar gelecek o bahçe
sığmayacak minik fidanlarınız;
büyüyecek
büyüyecek selvi dal gibi...
dal-budak saracak dört bir yana kökler!
köklerden yeni fidanlar sizin,
hep sizin eseriniz olacak!

sevgili öğretmenim,
siz bir hecesiniz;
beşikten mezara,
anamla başlayıp
sizinle noktalanan süreç...
ve sonra
dağarcığımda toplanan azık
verdiğiniz şeyler!
yaşam boyu ayakta tutacak,
beni, ben olmaya çağrıştıracak,
insana, insan olabilmesini amaçlayacak
değerler halkası...

sevgili öğretmenim,
siz coşkun bir sel gibisiniz;
yatağından çağlayarak
bilinmeyene uzanan
uzantı...
geçtiği yerde
yosun tutmuş artıkları silip süpüren
ab-ı hayat suyu...
siz
özgür bir düşüncesiniz usumda;
karanlıkları yırtan
aydınlığın umudu...
insan onurunun ezel-i bekçisi...
bağnazlığın, sığlığın
düşmanı,
yılmaz demokrasi savaşçısı...

sevgili öğretmenim,
siz bir duygusunuz içimde;
kabardıkça, kabaran,
yudumsadıkça ılık ılık,
hayat buluyor damarımdaki kan!

parlayan bir güneşsiniz;
sıcak ve aydınlık ışığınızla,
-kısır döngü içinde buzullaşmış medeniyetileri eriterek-
sarsılmaz inancıyla;
usumdaki gerçeğe dönüştürecek
birer çağdaş çizgi...

biliniz ki; andım olacak
tuttuğunuz meş’aleyi devir alırken,
özgürlük ve demokrasinin onurlu savaşında;
barışçı
sosyal adaletçi
erdemli
ekin dolu
İnsan olabilmenin bilincine erebilmiş insanlarla
hayat bulacak
bir dünya için savaşmak!

Çocuksu ve berrak sevgilerin masumiyetiyle
selamlıyorum!

Refika Doğan -1988 -Ankara